Η εβδομάδα των επτά ημερών υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια, χρησιμοποιούμενη σε πολιτισμούς όπως η Κίνα, η Ινδία, η Μέση Ανατολή και η Ευρώπη. Σε αντίθεση με τους μήνες και τα έτη, που σχετίζονται με αστρονομικά φαινόμενα, η εβδομάδα δεν έχει άμεση σύνδεση με τα ουράνια σώματα. Παρόλο που αντιστοιχεί περίπου στο 23% ενός σεληνιακού μήνα, έχει καθιερωθεί παγκοσμίως.
Η ιδέα της επταήμερης εβδομάδας προέρχεται από τους Βαβυλώνιους, οι οποίοι ήταν έμπειροι αστρονόμοι. Περίπου το 2300 π.Χ., ο βασιλιάς Σαργών Α' της Ακκάδ την καθιέρωσε επίσημα. Οι Βαβυλώνιοι θεωρούσαν τον αριθμό επτά σημαντικό, καθώς είχαν αναγνωρίσει επτά σημαντικά ουράνια σώματα: τον Ήλιο, τη Σελήνη και πέντε πλανήτες που ήταν ορατοί χωρίς αστρονομικά εργαλεία.
Δεν είναι τυχαίο ότι η εβδομάδα έχει επτά ημέρες, καθώς κάθε ημέρα είχε πάρει το όνομά της από ένα από αυτά τα ουράνια σώματα, που οι Βαβυλώνιοι πίστευαν ότι κινούνταν στον ουρανό. Αυτή η δομή επηρέασε αργότερα τα ονόματα των ημερών σε πολλές γλώσσες.
Για παράδειγμα, η Κυριακή ονομάστηκε από τον Ήλιο και το Σάββατο από τον Κρόνο. Στις λατινογενείς γλώσσες, το "Martes" (Τρίτη) προέρχεται από τον Άρη και το "Jueves" (Πέμπτη) από τον Δία.
Η σκανδιναβική μυθολογία επηρέασε επίσης τα αγγλικά ονόματα των ημερών, όπως η Πέμπτη (Thursday) που ονομάστηκε από τον θεό του κεραυνού Θορ, και η Τετάρτη (Wednesday) από τον θεό Οντίν (Woden). Η επταήμερη εβδομάδα έχει επίσης θρησκευτικές ρίζες, καθώς στο Ιουδαϊσμό, η Βίβλος αναφέρει ότι ο Θεός ξεκουράστηκε την έβδομη ημέρα μετά τη δημιουργία του κόσμου, καθιερώνοντας έτσι τη δομή της εβδομάδας.