Του Γεωργίου Ι. Σούρλα,

πρ. Υπουργού – Αντιπροέδρου της Βουλής

Ο Πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντι Ράμα πρόσφατα σε συνέντευξή του χαρακτήρισε «παραλογισμό τη διατήρηση δια νόμου του εμπολέμου Ελλάδος – Αλβανίας, ζωντανό φάντασμα που αιωρείται μεταξύ μας με νομικές συνέπειες που δημιουργούν αφόρητα εμπόδια στους πολίτες».

Όμως, αυτό το φάντασμα έχει την αφετηρία του και την πορεία του στην Αλβανία, όταν:

Τον Απρίλιο του 1939, επί βασιλείας Ζώγου η αλβανική Βουλή αποφάσισε ότι όποια χώρα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με την Ιταλία, θεωρείται εχθρική για την Αλβανία.

Η απόφαση αυτή της κήρυξης της εμπολέμου καταστάσεως με την Ελλάδα συνοδεύτηκε και από την ενίσχυση των Ιταλικών μεραρχιών, που εισέβαλαν στην Ελλάδα με επτά τάγματα του αλβανικού στρατού.

Το 1944 ο Ενβέρ Χότζα, όταν στην Πρεμετή έθετε τις βάσεις για την ίδρυση κομμουνιστικού καθεστώτος, διακήρυξε την ακύρωση όλων των αποφάσεων των προηγουμένων κυβερνήσεων.

Τον Ιούλιο του 1992, η κυβέρνηση Μπερίσα ακύρωσε όλες τις αποφάσεις του κομμουνιστικού καθεστώτος και επανέφερε εκείνες των κυβερνήσεων Ζώγου.

Έτσι έχουμε, μέχρι σήμερα, το εμπόλεμο που θέσπισε η αλβανική βουλή το 1939, το οποίο δεν κατάργησε με νόμο το κομμουνιστικό καθεστώς, ούτε οι μετέπειτα μέχρι σήμερα δημοκρατικές κυβερνήσεις.

Η Ελλάδα με βασιλικό διάταγμα που εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 1940 τέθηκε σε εμπόλεμη κατάσταση έναντι της Αλβανίας. Επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου στις 28.8.1987 με την απόφαση του υπουργικού συμβουλίου για άρση της εμπολέμου καταστάσεως με την Αλβανία, ο «χαρακτήρας της Αλβανίας ως εχθρικού κράτους έχει πάψει να υφίσταται».

Το 1996 εκτός από την απόφαση για την άρση του εμπολέμου με απόφαση του υπουργικού συμβούλιου η Ελλάδα προχώρησε και στην υπογραφή Συνθήκης Φιλίας Συνεργασίας, ασφάλειας και σχέσεων καλής γειτονίας με την Αλβανία.

Παρά ταύτα η αλβανική πλευρά δεν αρκείται στην απόφαση του υπουργικού συμβουλίου του 1987 για την άρση του εμπολέμου, και επιμένει ότι πρέπει να γίνει με απόφαση της Βουλής των Ελλήνων. Εκείνοι όμως δεν προωθούν τη νομοθετική ρύθμιση ακύρωσης της απόφασης του εμπολέμου το 1939. Και όχι μόνο αυτό, θέτουν θέμα περιουσιών τσάμηδων στην Ελλάδα, δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς διεκδικούν ελληνικά εδάφη μέσω ιδιωτικής περιουσίας.

Στην Ελλάδα αποδίδει ο Έντι Ράμα τις ευθύνες για την εκκρεμότητα αυτή και για την ανάπτυξη σχέσεων καλής γειτονίας, όταν καταστρατηγεί τα ανθρώπινα και περιουσιακά δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας των Βορειοηπειρωτών στη Χιμάρα. Όταν επί 78 χρόνια απαγορεύει την περισυλλογή και ενταφιασμό των οστών των πεσόντων κατά το έπος 1940 - 41 για ένα ζήτημα εξόχως ανθρωπιστικό-ιερό.