Τα Σιβυλλικά Βιβλία ήταν μια συλλογή μαντείων στην Αρχαία Ρώμη, που χρησιμοποιούνταν ως συμβουλευτικός οδηγός από τους Ρωμαίους ηγεμόνες σε περιόδους κρίσης. Τα βιβλία αυτά, γραμμένα σε ελληνικούς εξάμετρους στίχους από τη Σίβυλλα, μια αρχαία προφήτισσα, είχαν μεγάλη αξία για τους Ρωμαίους, καθώς θεωρούνταν ιερά και μυστικά.
Η ιστορία των Σιβυλλικών Βιβλίων ξεκινά με τον τελευταίο βασιλιά της Ρώμης, τον Λεύκιο Ταρκύνιο τον Υπερήφανο, ο οποίος τα αγόρασε από τη Σίβυλλα της Κουμαίας. Σύμφωνα με τον θρύλο, η Σίβυλλα προσέφερε αρχικά εννέα βιβλία στον βασιλιά, αλλά όταν εκείνος αρνήθηκε να τα αγοράσει, έκαψε τρία από αυτά και επέστρεψε προσφέροντας τα υπόλοιπα στην ίδια τιμή. Μετά την επανάληψη της ίδιας διαδικασίας, ο Ταρκύνιος αγόρασε τελικά τα τελευταία τρία βιβλία, τα οποία φυλάσσονταν αυστηρά στο Ναό του Δία στον λόφο του Καπιτωλίου.
Τα Σιβυλλικά Βιβλία συμβουλεύονταν σε κρίσιμες περιόδους, όπως πολέμους, λιμούς και φυσικές καταστροφές. Η Ρωμαϊκή Σύγκλητος έστελνε μια ομάδα ιερέων, τους Quindecimviri, για να μελετήσουν τα βιβλία και να αναφέρουν τα συμπεράσματά τους. Οι προφητείες των βιβλίων δεν ήταν τόσο μελλοντολογικές όσο οδηγίες για το πώς να κατευναστούν οι θεοί, ώστε να αποφευχθούν περαιτέρω συμφορές.
Ένα από τα πιο διάσημα περιστατικά που συνδέονται με τα Σιβυλλικά Βιβλία ήταν κατά τη διάρκεια του Β΄ Καρχηδονιακού Πολέμου. Το 216 π.Χ., μετά την καταστροφική ήττα των Ρωμαίων από τον Αννίβα στις Κάννες, η Σύγκλητος στράφηκε στα βιβλία για καθοδήγηση. Οι χρησμοί πρότειναν την εισαγωγή της λατρείας της Μεγάλης Μητέρας, της Κυβέλης, από τη Μικρά Ασία. Η Ρώμη ακολούθησε τη συμβουλή και εισήγαγε τη θεά στο πάνθεον της, με αποτέλεσμα να θεωρηθεί ότι η αλλαγή αυτή έπαιξε ρόλο στην τελική νίκη της Ρώμης επί της Καρχηδόνας.
Ωστόσο, τα Σιβυλλικά Βιβλία υπέστησαν μεγάλες καταστροφές κατά τη διάρκεια της ιστορίας τους. Το 83-82 π.Χ., μια πυρκαγιά στο Ναό του Δία κατέστρεψε τα περισσότερα από τα βιβλία. Αργότερα, εστάλησαν πρεσβευτές σε διάφορες πόλεις της Ιταλίας και της Ελλάδας για να συλλέξουν νέα βιβλία χρησμών. Αυτά τα νέα βιβλία, ωστόσο, θεωρούνταν συχνά ψευδή, και ο Αύγουστος διέταξε την καταστροφή πολλών από αυτά, φυλάσσοντας μόνο τα γνήσια.
Η τελική καταστροφή των Σιβυλλικών Βιβλίων ήρθε τον 5ο αιώνα μ.Χ., όταν ο Ρωμαίος στρατηγός Φλάβιος Στίλιχος διέταξε την καταστροφή όλων των εναπομεινάντων βιβλίων μαζί με άλλα παγανιστικά κειμήλια, σε μια προσπάθεια να κερδίσει συμμάχους στον χριστιανικό κόσμο.
Παρά την καταστροφή των γνήσιων Σιβυλλικών Βιβλίων, μια άλλη συλλογή, γνωστή ως Σιβυλλικά Μαντεία, διασώθηκε. Αυτά τα μαντεία, ωστόσο, δεν είναι τα πρωτότυπα, αλλά ψευδή, που συνδυάζουν ιστορικά γεγονότα, μυθολογία και θρησκευτικά στοιχεία. Αυτή η συλλογή χρονολογείται από τον 2ο έως τον 6ο αιώνα μ.Χ. και έχει διαφορετική προέλευση και χαρακτήρα σε σχέση με τα αυθεντικά Σιβυλλικά Βιβλία.