Ο Δρόμος του Κεχριμπαριού ήταν μια αρχαία εμπορική διαδρομή που συνέδεε τη βόρεια Ευρώπη με τη Μεσόγειο, μέσω της οποίας μεταφερόταν το κεχριμπάρι, γνωστό και ως «βόρειος χρυσός», από το 1500 π.Χ. έως το 300 π.Χ.
Το κεχριμπάρι προερχόταν κυρίως από τη Βαλτική Θάλασσα, όπου μεγάλες ποσότητες αυτού του πολύτιμου υλικού ξεβράζονταν στις ακτές. Η συγκομιδή του κεχριμπαριού από αυτές τις περιοχές γινόταν για να εξαχθεί σε άλλες περιοχές, όπου υπήρχε έλλειψη και ήταν περιζήτητο για τη δημιουργία κοσμημάτων, εργαλείων και άλλων αντικειμένων.
Το κεχριμπάρι είναι απολιθωμένη ρητίνη δέντρων και εκτιμάται από την αρχαιότητα για το χρώμα και τη λάμψη του. Χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα σε διάφορα διακοσμητικά αντικείμενα και στην παραδοσιακή ιατρική για τις υποτιθέμενες θεραπευτικές του ιδιότητες. Το εμπόριο κεχριμπαριού ξεκίνησε από τη Σικελία, με εξαγωγές προς την Ελλάδα, τη Βόρεια Αφρική και την Ισπανία, ενώ ανακαλύφθηκε σε αρχαιολογικούς χώρους όπως οι Μυκήνες και η νότια Ισπανία.
Με την πάροδο του χρόνου, το κεχριμπάρι της Βαλτικής αντικατέστησε αυτό της Σικελίας ως κύρια πηγή, και μεταφερόταν μέσω ξηράς και θαλάσσης προς την Ιταλία, την Ελλάδα και άλλες περιοχές της Μεσογείου. Σημαντικοί δρόμοι διέσχιζαν την Ευρώπη, συνδέοντας τη Βαλτική με τη Ρώμη και άλλα κέντρα.
Στη ρωμαϊκή εποχή, ο Δρόμος του Κεχριμπαριού πήρε τη μορφή που γνωρίζουμε σήμερα, με κύριες διαδρομές που περνούσαν από τη Λιθουανία, την Πολωνία, την Τσεχία και τη Σλοβακία, φτάνοντας μέχρι τη Ρώμη. Παράλληλα, άλλες διαδρομές διακλαδίζονταν προς την υπόλοιπη Ευρώπη και την Ασία.
Εκτός από κεχριμπάρι, στον δρόμο αυτό διακινούνταν και άλλα πολύτιμα αγαθά όπως αλάτι, μέταλλα και υφάσματα, ενώ ο δρόμος συνέβαλε στην πολιτιστική και οικονομική ανταλλαγή μεταξύ διαφορετικών περιοχών της Ευρώπης και της Ασίας, βοηθώντας στην ανάπτυξη των αρχαίων πολιτισμών.