Το τίμημα είναι η ζωή ενός ακόμη Έλληνα, στο όνομα της πατρίδος μας.Το όφελος είναι η αφύπνιση του πατριωτικού μας φρονήματος. Αυτό που κατάφερε ο Κωνσταντίνος Κατσίφας με τον θάνατό του, είναι να μάθουν περισσότεροι άνθρωποι, πως η Βόρεια Ήπειρος είναι μια περιοχή, όπου ζει, Ελληνική Εθνική Μειονότητα.
Μάλιστα. Ακραίος και ο Κωσταντίνος Κατσίφας. Θερμοκέφαλος. Τιμούσε και τη σημαία ο αθεόφοβος. Προκάλεσε. Όπως έναν Αύγουστο πριν οκτώ χρόνια ο Αριστοτέλης Γκούμας. Τριανταεφτά χρόνων εκείνος. Το παράπτωμα του; Μιλούσε ελληνικά σε καφενείο της Χιμάρρας. Κι όταν του ζήτησαν τον λόγο υπερασπίστηκε τη γλώσσα των προγόνων του.
Μετά την νέα ψυχρή δολοφονία ενός Έλληνα Βορειοηπειρώτη, του Κωνσταντίνου Κατσίφα, αυτή τη φορά στους Βουλιαράτες του Αργυρόκαστρου, συγκλονισμένος παρακολουθεί όλος ο ελληνικός κόσμος μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες αλλά και από την διαρκή ενημέρωση του από τα κοινωνικά δίκτυα για την ακρίβεια των γεγονότων και το ‘’δίκαιο’’ της εκτέλεσης ή μη του εκλιπόντος. Πέρα από οποιαδήποτε επιπόλαια ‘’ηρωοποίηση’’ ή αφελής κατακραυγή του νεαρού Έλληνος πατριώτη και αγωνιστή για τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων της Αλβανίας και των εθνικών μειονοτικών δικαιωμάτων της Βορείου Ηπείρου οφείλουμε να αναρωτηθούμε πρώτα αν είναι πράγματι νεκρός ο Κωνσταντίνος Κατσίφας. Και ερωτώ, είναι νεκρός ο Κωνσταντίνος; Και απαντώ… ΌΧΙ, δεν είναι νεκρός ο Κωνσταντίνος.
...Εν ολίγοις από το πουθενά σε μεγάλη μερίδα των Ελλήνων άρχισε να «ιδρώνει» το αυτάκι της για το τι καταγωγή έχουμε οι Βορειοηπειρώτες και για το εάν τελικά μιλάμε ελληνικά.
ΠΡΟΤΟΥ λάβει θέση το Υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο βρίσκεται πλέον στα στιβαρά μπράτσα του Αλέξη Τσίπρα, οι δύο εφημερίδες –μπροστάρηδες του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν αποφανθεί για το γεγονός που οδήγησε στον θάνατο τον Έλληνα υπήκοο Κωνσταντίνο Κατσίφα στους Βουλιαράτες της Βορείου Ηπείρου.
Η εν ψυχρώ εκτέλεση του Κωσταντίνου Κατσίφα, ενός παιδιού από φτωχή λαϊκή οικογένεια, όπως συνέβη σχεδόν πριν είκοσι χρόνια με τον Σολωμό Σολωμού, στην Κύπρο συνιστά και μια ζωντανή καταγγελία για την ένοχη συνείδησή μας. Αυτός, τη στιγμή που σύσσωμες οι ελληνικές ελίτ και το ελληνικό κράτος, έχουν εγκαταλείψει τη ελληνική μειονότητα στη μοίρα της, θυσίασε κυριολεκτικά τη ζωή του, μια και δεν έβλεπε πλέον καμιά δυνατότητα για να κρατήσει την αξιοπρέπεια και τον εθνισμό του.
Από το 1913 κι έπειτα οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, συνεχίζουμε να διαβιούμε στα εδάφη μας, μαρτυρικά και ξεχασμένα. Δε θέλω να αρχίσω τις ιστορικές αναλύσεις και τα γνωστά μας γεγονότα, αλλά και πάλι γνωρίζω πως για την πλειονότητα των Νεοελλήνων, αποτελούμε κομμάτι της άγνοιας του μυαλού τους.
Τέτοιες ημέρες, παραμονές και ανήμερα 28η Οκτωβρίου, η Νότιος Αλβανία είναι γαλάζια από ελληνικές σημαίες. Οι δρόμοι και τα σπίτια σε Χειμάρρα, Σαράντα, τα χωριά του Βούρκου της ευρύτερης περιοχής της Φοινίκης, Αργυρόκαστρο, τα χωριά Άνω και Κάτω Δεροπόλεως, είναι σημαιοστολισμένα. Σε ορισμένες οικίες οι σημαίες ανεμίζουν όλον τον χρόνο.
Έχει δίκιο η αλβανίδα ιστορικός Ελενα Κοτσάκι. Φυσικά και είμαστε Αλβανοί εάν δείτε πόσο κακάσχημος και ατσούμπαλος λαός είμαστε. Η πιο κοντινή εκδοχή του Αλβανού είναι οι Ελληνες. Γι΄αυτό και οι Αλβανοί αισθάνονται σαν τα σπίτια τους στην Ελλάδα. Είμαστε Αλβανοί που νομίζουμε ότι είμαστε Ιταλοί.
Εμείς οι Βορειοηπειρώτες που εδώ και τόσα χρόνια έχουμε μείνει έξω από το σημερινό Ελληνικό Κράτος, δεν παύουμε, ούτε να τιμάμε, ούτε και να αγαπάμε την Ελλάδα.
Γραφει ο Άγγελος Συρίγος
Η ένταξη της Βορείου Ηπείρου στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος ήταν μεν η ικανοποίηση των αυτουργών Ιταλών και Αυστροουγγαρέζων, που είχαν τα δικά τους συμφέροντα στην Αδριατική και των Αλβανών φεουδαρχών να φτιάξουν το δικό τους κρατίδιο, ήταν όμως κι ένας μεγάλος πονοκέφαλος για την διατήρηση και σωτήρια της.
Γράφει ο ΝΙΚΟΣ Θ. ΥΦΑΝΤΗΣ
Γράφει o Άρης Δημητρακόπουλος
Στις 28 Ιουλίου 1920, υπογράφεται στις Σέβρες της Γαλλίας η «Συνθήκη των Σεβρών». Η συγκεκριμένη Συνθήκη που υπογράφεται δυο χρόνια μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν μια από τις συμφωνίες για τη διαμόρφωση του μεταπολεμικού κόσμου, με το μοίρασμα των αποικιών της ηττημένης Γερμανίας και πιο συγκεκριμένα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που ήταν σύμμαχός της στον πόλεμο, ανάμεσα στις νικήτριες δυνάμεις της Αντάντ, μεταξύ αυτών και της Ελλάδας.
