Για αιώνες, η μουσική της αρχαίας Ελλάδας παρέμενε ένα αίνιγμα, κρυμμένη στις σελίδες κειμένων και χαμένη στους ήχους του χρόνου.

Από την ποίηση του Ομήρου έως τα έργα του Ευριπίδη, οι αναφορές σε μουσική είναι άφθονες, μαρτυρώντας την πανταχού παρούσα μελωδία στην κλασική εποχή.

Λυρικά τραγούδια, συχνά συνοδευόμενα από χορό, πλούτιζαν την καθημερινή ζωή και τις τελετές, ενώ λύρα και αυλός ηγούνταν των μουσικών συνθέσεων.

Παρόλο που τα κείμενα περιγράφουν με λεπτομέρεια τις νότες, τις κλίμακες, τα όργανα και τα εφέ, η αίσθηση και ο ήχος αυτής της μουσικής παρέμεναν άγνωστοι.

Οι όροι και οι έννοιες στις πηγές ήταν ασαφείς, οι σωζόμενες παρτιτούρες σπάνιες και αποσπασματικές, αφήνοντας την αρχαία ελληνική μουσική στο σκοτάδι της άγνοιας.

Πολλοί την θεωρούσαν χαμένη τέχνη, ένα μυστήριο που ίσως να μην αποκρυπτογραφούνταν ποτέ.

Ωστόσο, ένα ερευνητικό πρότζεκτ έρχεται να φέρει φως σε αυτό το αινιγματικό παρελθόν.

Εστιάζοντας στον ρυθμό, θεμελιώδες στοιχείο της αρχαίας ελληνικής μουσικής, οι ερευνητές αναλύουν το μέτρο της ποίησης και ανακατασκευάζουν μουσικά κομμάτια.

Σημαντικό τεκμήριο αποτελεί το αρχαιότερο σωζόμενο μουσικό έγγραφο, ένα τμήμα χορωδίας από τον Ορέστη του Ευριπίδη (408 π.Χ.).

Η ανακατασκευή της μουσικής από τον Ορέστη, αν και φέρει στοιχεία άγνωστων σε εμάς ήχων, ρίχνει φως σε μια άγνωστη πτυχή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.