«Εκείνο πάντως το οποίο οφείλουν όλαι αι Ελληνικαί Κυβερνήσεις να γνωρίζουν, είναι ότι το θέμα (της Βορείου Ηπείρου) υφίσταται. Και εκείνον το οποίον απαγορεύεται εις τον αιώνα, είναι δι΄ οιονδήποτε λόγον η απάρνησις του ιερού αιτήματος….. Καθ΄ όσον αφορά την Βόρειο Ήπειρο... η διεκδίκησις είναι ιερά και απαράγραπτος»

Γεώργιος Παπανδρέου Από ομιλία του στη Βουλή των Ελλήνων στις 12/6/1960 (τώρα πως φτάσαμε στον μαλάκα τον Γιωργάκη ένας θεός ξέρει).

Η 17η Φεβρουαρίου 1914, ημέρα Ανακηρύξεως της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου

Μια ημερομηνία που θα έπρεπε να μνημονεύεται από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο (ντιν νταν Λευκέ Λύκε που είσαι και στα έσω) υπερβολικά πλέον μετά από τις τελευταίες δηλώσεις του Μπερισα.

Στης 12 Φεβρουαρίου 1914 σχηματίσθηκε στο Αργυρόκαστρο η προσωρινή κυβέρνηση υπό τον , Γεώργιο Χρηστάκη - Ζωγράφο, ο αρχηγός της Ελληνικής πόλης Χειμάρρας ο ταγματάρχης Σπύρος Σπυρομήλιος εξέδωσε σειρά γραμματοσήμων.

Ένα γραμματόσημο αποκαλύπτει μια πτυχή της ιστορίας

Όταν η Ελλάδα απελευθερώθηκε από την γερμανική κατοχή, το 1944, ετέθη το θέμα έκδοσης μίας αναμνηστικής σειράς γραμματοσήμων για την συμβολή της Ελλάδας στην νίκη των συμμαχικών δυνάμεων κατά των δυνάμεων του άξονα. Όλες οι άλλες χώρες που είχαν εμπλακεί με τους συμμάχους, και όχι μόνο, ετοίμαζαν ή είχαν ήδη θέσει σε κυκλοφορία παρόμοιες εκδόσεις. Αποφασίστηκε λοιπόν από την Ελληνική κυβέρνηση η έκδοση να πραγματοποιηθεί στην Αγγλία με την μέθοδο της χαλκογραφίας για ένα πιο άρτιο αισθητικά αποτέλεσμα.

Ένα από τα γραμματόσημα που σχεδιάστηκαν εικόνιζε μια ελληνική στρατιωτική μονάδα σε πορεία κατά τον Ελληνοιταλικό πόλεμο.

Πράγματι στις 24 Οκτωβρίου 1946 ο αγγλικός εκτυπωτικός οίκος Thomas de la Rue στέλνει στην Ελληνική κυβέρνηση το δοκίμιο του σχετικού γραμματοσήμου για έγκριση ώστε να προχωρήσει στην εκτύπωση. Στις 11 Νοεμβρίου 1946 το Υπουργείο των ΤΤΤ εξετάζει το δοκίμιο και αποφαίνεται «Εγκρίνεται ως τελικόν δοκίμιον, υπό τον όρον αλλαγής της ένδειξης ΑΛΒΑΝΙΑ εις τοιαύτην ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ».

28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1940 – 28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Σαν σήμερα, πριν από 72 χρόνια, οι μαχητές Ιωαννής Μπουραντάς, Στέφανος Γραβιάς και Χρήστος Στάμου από το Νομό Άρτας, άφησαν πίσω τους παιδιά, οικογένειες και ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της πατρίδας.

Μια μικρή ομάδα ευζώνων στρατοπέδευσε στο Βοδίνο. Σφυροκοπούσε με όπλα και πολυβόλα, ενάντια στα ιταλικά στρατεύματα, στον κάμπο της Δρόπολης. Οι στρατιώτες μας με σύνθημα «Επάνω τους παιδιά» ανάγκασαν τους Ιταλούς να τραπούν σε φυγή.

Όπως αναφέρουν και οι στίχοι:

Με το χαμόγελο στα χείλη
παν’ οι φαντάροι μας μπροστά
και ‘γίναν οι Ιταλοί ρεζίλι,
γιατί η καρδιά τους δεν βαστά...

28η Νοεμβρίου 1940, η βορειοηπειρωτική γη ποτίστηκε με το αίμα τους και αγκάλιασε περήφανα τα ηρωικά κορμιά τους.

Αποτελεί πρόκληση, πέρα από κάθε προηγούμενο, η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου Τιράνων, που υιοθέτησε αίτημα των Αλβανοτσάμηδων και μετονόμασε την ...πλατεία «AliDemi» σε «Sheshi Çamëria» (Πλατεία Τσαμουριάς). Πρόκειται για ακραία εθνικιστική πράξη, που δεν έχει κανένα ιστορικό έρεισμα... Φτάνουν πια οι αδίστακτες προκλήσεις των Αλβανοτσάμηδων, που έχουν κάνει εγκλήματα στη Θεσπρωτία... Απλοί Θεσπρωτοί εξοργίστηκαν από αυτή την πράξη και απαντούν στους Αλβανοτσάμηδες ότι "η ιστορία μιλά, οι τάφοι φωνάζουν, τα κόκαλα των δολοφονημένων Ελλήνων αποδεικνύουν την ελληνικότητα της Θεσπρωτίας". Αρχικά οι δημοτικοί σύμβουλοι του τσάμικου κόμματος "PDIU" είχαν προτείνει την μετονομασία της πλατείας «Avni Rustemi» σε πλατεία «Τσαμουριάς», όμως, η πρόταση αυτή δεν πέρασε και πρότειναν την μετονομασία της πλατείας «Ali Demi» σε «Sheshi Çamëria» (Πλατεία Τσαμουριάς). Ομόφωνα το δημοτικό συμβούλιο Τιράνων προχώρησε σε έγκριση της πρότασης, στα πλαίσια της 100ης επετείου της Ανεξαρτησίας της Αλβανίας. Η ομιλία του επικεφαλής των συμβούλων του "PDI", στο δημοτικό συμβούλιο Τιράνων, Tahir Muhedini, ήταν εξοργιστική από κάθε άποψη: Έτσι το όνομα της πλατείας θα συνοδεύεται από το όνομα της "Τσαμουριάς", για να τιμήσει αυτούς τους έξι χιλιάδες νεκρούς, οι οποίοι δεν κατάφεραν να επιζήσουν από το μακρύ δρόμο που αναγκάστηκαν να πάρουν χάρη στην ελληνική γενοκτονία. Επίσης, η πλατεία αυτή θα εκπροσωπήσει τους 300.000 τσάμηδες που βρίσκονται στην Αλβανία».

Η ιστορική ημέρα της 22 Νοεμβρίου 1940

Στὶς 22 Νοεμβρίου 1940 ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς προελαύνει μετὰ ἀπὸ σκληρὲς μάχες στὴν Κορυτσᾶ καὶ γίνεται δεκτὸς μέσα σὲ μία θάλασσα ἀπὸ γαλανόλευκες. Ἡ Κορυτσᾶ προστίθεται στὴ σειρὰ τῶν πόλεων καὶ χωριῶν τῆς Βορείου Ἠπείρου ποὺ ὑποδέχονται γιὰ τρίτη φορὰ ἀπὸ τὸ 1912 τὸν ἐλευθερωτὴ Ἑλληνικὸ Στρατὸ καὶ προδιαγράφει τὴν ἥττα τῆς φασιστικῆς Ἰταλίας. Ὁ ἀντίκτυπος ἀποκτᾶ παγκόσμιες διαστάσεις στὰ πρωτοσέλιδα τῶν ἐφημερίδων καὶ στὸ ραδιόφωνο. Οἱ γελοιογράφοι τῶν συμμαχικῶν χωρῶν ἐμπνέονται τὰ διάσημα σκίτσα ποὺ σατιρίζουν τὸν Μουσολίνι. Ἡ Κορυτσᾶ εἶναι ἡ πρώτη πόλη στὸν κόσμο ποὺ ἀπελευθερώνεται ἀπὸ τὶς δυνάμεις τοῦ Ἄξονα.

Τὸ 1941 ὁ Ὄρσον Οὐὲλς γυρίζει τὸν «Πολίτη Κέιν», ἴσως τὴν πιὸ ἄρτια ταινία ὅλων τῶν ἐποχῶν ποὺ σήμερα διδάσκεται στὶς Σχολὲς Κινηματογράφου ὅλου του κόσμου. Ἐκεῖ λοιπὸν γιὰ νὰ δοθεῖ τὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τοῦ 1940 ποὺ διαδραματίζεται ἡ ὑπόθεση, προβάλλονται τὰ πρωτοσέλιδα τῶν ἐφημερίδων τῆς ἐποχῆς: «Δύο ἰταλικὲς μεραρχίες παγιδεύτηκαν στὰ ὑψώματα ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸ Στρατό», «Οἱ Ἕλληνες χτυποῦν τὴν Ἰταλία κατὰ μῆκος τῶν ὑψωμάτων τῆς Κορυτσᾶς» κ.α. Δίπλα λοιπὸν στὸ θάνατο τοῦ Κέιν διαβάζουμε μὲ μεγάλους τίτλους τὶς νίκες τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ καὶ τὴν κατάληψη τῆς Κορυτσᾶς! Ἡ τεράστια σημασία τῆς Ἑλληνικῆς νίκης στὴν ἔκβαση τοῦ πολέμου ἐκτιμήθηκε ἄλλωστε καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χίτλερ. H Λένι Ρίφενσταλ μία ἄλλη σημαντικὴ μορφὴ τῆς ἕβδομης τέχνης καὶ μούσα τοῦ ναζισμοῦ στὴν αὐτοβιογραφία της ἀναφέρει ὅτι ὁ Χίτλερ τῆς εἶπε σὲ συνάντησή τους στὶς 30 Μαρτίου 1944: "Ἂν οἱ Ἰταλοὶ δὲν εἶχαν ἐπιτεθεῖ στὴν Ἑλλάδα καὶ δὲν χρειάζονταν τὴ βοήθειά μας, ὁ πόλεμος θὰ εἶχε πάρει διαφορετικὴ τροπή. Θὰ εἴχαμε προλάβει νὰ κατακτήσουμε τὸ Λένινγκραντ καὶ τὴ Μόσχα, πρὶν πιάσει τὸ Ρωσικὸ ψύχος."

Το ζήτημα του ακριβούς αριθμού των νεκρών κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και την επιχείρηση καταστολής της, παραμένει ακόμη και σήμερα ένα δισεπίλυτο πρόβλημα, προκαλώντας συζητήσεις, αλλά και ισχυρισμούς ανιστόρητους και πέρα από κάθε λογική.

Όπως αναφέρει ο κ. Καλλιβρετάκης, Λεωνίδας, συγγραφέας και δημιουργός της έρευνας "Πολυτεχνείο '73: Το ζήτημα των θυμάτων: Νεκροί και τραυματίες" , "η χαώδης και ατεκμηρίωτη πληροφόρηση που υπάρχει γύρω από αυτό το ζήτημα, δεν είναι δυνατόν να απολαμβάνει εσαεί αυτή την ιδιότυπη 'ασυλία', στο όνομα της δήθεν προστασίας της φήμης του Πολυτεχνείου".

Από τα μέσα του 2002 έχει ξεκινήσει μια ιστορική έρευνα στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών με τίτλο "Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973". Στο πλαίσιο αυτής της έρευνας επιχειρείται η συγκέντρωση και επεξεργασία με επιστημονικές μεθόδους τεκμηρίων που αφορούν σε πολλές παραμέτρους των γεγονότων, όπως το χρονικό της εξέγερσης, το επιχειρησιακό σχέδιο για την καταστολή της, η εξέλιξη των γεγονότων έξω από το Πολυτεχνείο κ.ο.κ. Ένα από τα ζητούμενα είναι, φυσικά, ο αριθμός και η ταυτότητα των θυμάτων. Αν και η έρευνα βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, επιχειρείται στο σημείο αυτό μια συνοπτική παρουσίαση των πρώτων διαπιστώσεων, με έμφαση στη "γενεαλογία" του ζητήματος.

Με το εθνικό θέμα της κατεχόμενης Βορείου Ηπείρου ασχολείται στο τελευταίο φύλλο της η εφημερίδα "Χρυσή Αυγή". Κύριο θέμα στο εν λόγο κείμενο είναι κάποιες αναφορές - δηλώσεις του Ευάγγελου Αβέρωφ, ο οποίος μέσο μιας απόρρητης έκθεσής του αντιδρούσε «στο φλογερόν, αλλά και τυφλόν αίσθημα» σ’ ό,τι αφορά το θέμα της αλύτρωτης Βορείου Ηπείρου. Μάλιστα στην έκθεσή του κάνει λόγω για «Ελληνόφωνες της Αλβανίας» οι οποίοι κατά την άποψή του αποτελούν «μια μικρή διεσπαρμένη μειοψηφία, μια αναλογία μικρά, αποκλείουσα την εθνολογική βάση των διεκδικήσεων της Ελλάδας». Ενώ υποστηρίζει πως «υπάρχουν πάρα πολλοί Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, που με φανατισμό μάλιστα, υποστήριζαν ότι μόνο η γλώσσα τους είναι Ελληνική, ενώ οι ίδιοι αισθάνονται σαν γνήσιοι Αλβανοί. Το Ελληνόφωνο στοιχείο της Αλβανίας, όχι απλώς δεν καταπιέζεται αλλά ουδόλως επιθυμεί την ένωση με την Ελλάδα». Όπως τονίζει ο αρθρογράφος η απόρρητη αυτή έκθεση πρωτοδημοσιεύθηκε στο αριστερό περιοδικό ΑΝΤΙ και αργότερα στην εφημερίδα «ΣΤΟΧΟΣ».

Ο Σπύρος Μήλιος, οι Αθηναίοι και ο Κολοκοτρώνης

ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ του Παρασκευά στην πλατεία Αναβρυτηρίου, περίπου στη συμβολή των οδών Μητροπόλεως και Αιόλου, ήταν πριν από 150 χρόνια ο χώρος όπου αντάλλασσαν απόψεις οι πολίτες των Αθηνών και εκπέμπονταν τα μηνύματα στους κρατούντες. Όπως συνήθιζε, ένα πρωινό του Ιουνίου του 1862, πήγε να πάρει τον καφέ του ο καταγόμενος από τη Χειμάρρα 62χρονος αγωνιστής, στρατηγός και υπουργός Στρατιωτικών Σπύρος Μήλιος.

Οι θαμώνες του καφενείου εξαπέλυαν καταιγιστικά πυρά εναντίον των κυβερνήσεων του Όθωνα, διότι, ενώ δαπανιόταν το ένα τρίτο των εξόδων του προϋπολογισμού του κράτους, "ουδέ εις στρατών ανηγέρθη εν τη πρωτευούση και οι δυστυχείς στρατιώται βράζουσι το καλοκαίρι». Επίσης, ότι, ενώ ο Δήμος Αθηναίων «εισπράτει χιλιάδας δραχμών, οι πολίται δεν ευρίσκουσι το καλοκαίρι νερόν δια να βρέξωσι τας κεφαλάς των».

Έλληνες πρόσφυγες της περιόδου του Εμφυλίου Πολέμου διαβαίνουν τα ελληνοαλβανικά σύνορα στο ύψος του μεθοριακού φυλακίου της Κακαβιάς, επιστρέφοντας στην Ελλάδα ύστερα από πολυετή αναγκαστική απουσία. Τους επαναπατρισθέντες υποδέχεται επιτροπή του Υπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας και κλιμάκιο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, το οποίο τους διανέμει τρόφιμα.

Το περιστατικό συνέβει στις 12 Ιουνίου του 1962

Δείτε το βίντεο:

Βίντεο απ' την εποχή όπου οι λαθρομετανάστες απ' την Αλβανία γίνονταν πρώτο θέμα σε τηλεόραση και εφημερίδες

Δύο φυγάδες από την Αλβανία που κατέφυγαν από τον Αυλώνα και το καθεστώς του Χότζα στην Κέρκυρα, επιδεικνύουν το πλοιάριο με το οποίο απέδρασαν. Στη συνέχεια οι δύο φυγάδες αφηγούνται την περιπέτεια της φυγής τους σε δημοσιογράφους και απαντούν στις ερωτήσεις τους σχετικά με τις συνθήκες διαβίωσης που επικρατούσαν στο ταμπουρωμένο Κομμουνιστικό Αλβανικό κράτος.

Το σπάνιο (για τότε) περιστατικό συνέβει στις 25 Νοεμβρίου του 1953.

Δείτε το βίντεο στην συνέχεια του άρθρου

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Κονίτσης κυρός  Σεβαστιανός, κατά τη διάρκεια των μαύρων χρόνων του Χότζα και του Αλία στην Αλβανία, κατόπιν αιτήσεως των Βορειοηπειρωτών, τελούσε τη λειτουργία της Ανάστασης στο ακριτικό Μαυρόπουλο, που είναι ψηλά στο βουνό απέναντι από την Δρόπολη Αργυροκάστρου.

Οι Bορειοηεπιρώτες παρακολουθούσαν μέσα από τις γρύλλιες των παραθύρων, ενώ ο αντίλαλος του ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ έφτανε σ' αυτούς με ισχυρά μεγάφωνα. Το βίντεο που ακολουθεί είναι από την τελευταία Ανάσταση πριν από την πτώση του τυραννικού καθεστώτος στη γείτονα χώρα.

Το τέταρτο και τελευταίο ντοκιμαντέρ του ΡΙΚ που δημοσίευσε «Ο ΠΥΡΡΟΣ» έμελλε να είναι και το καλύτερο μιας και αφορά την Χιμάρα μας.

«Έλληνες εισίν, Ηπειρώται καλούμενοι, άχρις Επιδάμνου πόλεως, ήτις επιθαλαττία οικείται». (Προκόπιος, Πολ. Γοτθ. 1, 15)

Δείτε παρακάτω το βίντεο:

23-2-1914, η Αυτόνομη Ήπειρος ζητά βοήθεια!

Έξι ημέρες μετά την ανακήρυξη της Αυτονομίας είχαν ήδη αρχίσει οι επιθέσεις των αλβανών προς τους Βορειοηπειρώτες. Η ελληνική κυβέρνηση όντας αντίθετη στην συγκρότηση ενόπλων Βορειοηπειρωτικών τμημάτων αποφάσισε να αποσύρει τα στρατεύματά της. Ο πρόεδρος της προσωρινής κυβέρνησης της Αυτόνομης Βόρειας Ηπείρου Γεώργιος Χρηστάκης Ζωγράφος και ο Υπουργός Στρατιωτικών Δημήτριος Δούλης ζητούν ενισχύσεις από τους απανταχού Ηπειρώτες.

Η 17η Φεβρουαρίου 1914, ημερομηνία ανακηρύξεως της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου, αποτελεί ορόσημο στη ματωμένη ιστορική πορεία της πολύπαθης αυτής Ελληνικής Γης.

Ο νικηφόρος ένοπλος αγώνας των Βορειοηπειρωτών είχε σαν επιστέγασμα την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου, που επισφραγίσθηκε με το Πρωτόκολλο της Κερκύρας (17 Μαΐου 1914), νομικό κείμενο το οποίο αποδέχθηκε και η Αλβανία, χωρίς όμως ποτέ να σεβασθεί τις προβλέψεις του.

Ο αιώνας που μεσολάβησε έκτοτε, παρά τις δραματικές γεωπολιτικές αλλαγές και τους ποταμούς αιμάτων των Βορειοηπειρωτών στο βωμό της Ελευθερίας, δε δικαίωσε τους εθνικούς πόθους των Αγωνιστών του Αυτονομιακού Αγώνα.

Το δεύτερο βίντεο της σειράς "Βορειοηπειρώτες Εθνικοί Ευεργέτες"