Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας μπορεί να καυχάται ότι γεύθηκε σε δυνατή δόση στα σύγχρονα χρόνια τη δύναμη του Σταυρού.

Αν και για πολλά χρόνια ήταν σταυρωμένη, εντούτοις με κέντρο της το Σταυρό, αναστήθηκε.

του π. Ηλία Μάκου

Αν και ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος αντιμετώπισε ποικίλες δυσκολίες, κουβαλώντας στην ψυχή του το Σταυρό του Χριστού, τα κατάφερε και τον ύψωσε ως λαμπερό σύμβολο της αναγεννημένης Ορθοδοξίας στην Αλβανία.

Έτσι, κατά την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, το Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου, σε όλες τις εκκλησίες της Αρχιεπισκοπής Τιράνων και των Μητροπόλεων Κορυτσάς, Βερατίου, Αργυροκάστρου, Φίερι και Ελμπασάν, χτύπησαν χαρμόσυνα οι καμπάνες και οι πιστοί προσήλθαν με ευλάβεια, με ενθουσιασμό και χαρά.

Στον καθεδρικό ναό Τιράνων "Ανάσταση" ιερούργησε ο Μητροπολίτης Αμαντίας Ναθαναήλ, πλαισιούμενος από ιερείς της Αρχιεπισκοπής.

Στην Κορυτσά, στον καθεδρικό ναό "Ανάσταση", προεξήρχε ο Μητροπολίτης Ιωάννης, ο οποίος στο κήρυγμά του τόνισε, μεταξύ άλλων, πως η μεγάλη εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού αποτελεί μια μυσταγωγία στο μυστήριο του Σταυρού, μέσω του οποίου καταργήθηκε ο θάνατος, συγχωρήθηκε η προπατορική αμαρτία, απογυμνώθηκε ο Άδης, χαρίστηκε η δωρεά της Ανάστασης, μας δόθηκε η δύναμη να περιφρονούμε τα παρόντα και τον ίδιο τον θάνατο, κατορθώθηκε η επάνοδος στην αρχαία μακαριότητα, ανοίχτηκαν οι πύλες του ουρανού, κάθισε η φύση μας στα δεξιά του Θεού, γίναμε παιδιά και κληρονόμοι του Θεού.

Ο Μητροπολίτης Φίερι λειτούργησε στην ενορία Πάτος, όπου συγκεντρώθηκαν οι Ορθόδοξοι της περιοχής.

Ο Μητροπολίτης Ελμπασάν Αντώνιος τέλεσε τη Θεία Λειτουργία στο ναό του Ενιαίου Εκκλησιαστικού Λυκείου στο Σκουθ του Δυρραχίου, ενώ η Ύψωση έγινε στον προαύλειο χώρο.

Το σχολείο αυτό είναι το δεύτερο εκκλησιαστικό σχολείο της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας, μετά από αυτό του Αργυροκάστρου και το οποίο ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 2007 από τον Μακαριώτατο Αναστάσιο και λειτουργεί από τότε με τη δική του ευλογία και φροντίδα και οι μαθητές είναι υπότροφοι του Αρχιεπισκόπου.

Κηρύττοντας ο Μητροπολίτης Αντώνιος σημείωσε ότι υψώνουμε τον Τίμιο Σταυρό, ενθυμούμενοι την εύρεσή του από την Αγία Ελένη και την ύψωσή του από τα χέρια του Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων Μακαρίου, προκειμένου να τον δει μόλος ο λαός, που συγκεντρώθηκε τότε στα Ιεροσόλυμα για να τον προσκυνήσει. Η πράξη αυτή δεν είναι μια απλή ανάμνηση ενός ιστορικού γεγονότος. Είναι μια συμβολική πράξη, που δείχνει δύο κυρίως πράγματα. Πρώτον, την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, η οποία φανερώθηκε με τον Σταυρό, και δεύτερον, την ανταπόκριση των πιστών ανθρώπων σ' αυτήν την αγάπη, ενώ για κάποιους, όπως και τότε, έτσι και σήμερα, δεν παύει να αποτελεί "σκάνδαλο" και "μωρία".

Ο Σταυρός, επί του οποίου απέθανε ο Ιησούς, υπήρξε το μέσον, με το οποίο επετεύχθη η λύτρωσή μας. Μαζί με τους όρους "πάθος", "αίμα", "θάνατος", ο όρος "σταυρός" έχει γίνει μια από τις λέξεις-κλειδιά, που συνοψίζουν τη σωτηρία μας.

Ο σταυρός δεν είναι ντροπή, είναι τίτλος τιμής για τους Χριστιανούς, καθώς η καθημερινή ζωή μας οφείλει να είναι μια διαρκής "σταύρωση του παλαιού ανθρώπου", ένας διαρκής αγώνας για να καταλυθεί η σκλαβιά της αμαρτίας και να κατακτηθεί εκείνη η ελευθερία, που θα επιτρέπει στον Χριστιανό να ζει όσο το δυνατόν στενότερα με τον Χριστό.

Πολλές φορές αντί να έχουμε μια χριστοκεντρική θεώρηση του νοήματος των θλίψεων, των δοκιμασιών, των πειρασμών, τα χάνουμε και λιποψυχούμε.

Και όμως οι δυσκολίες, αυτό φάνηκε και στο διωγμό της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας στα χρόνια του αθεϊσμού, είναι απαραίτητες για να ισχυροποιηθούμε και να δικαιωθούμε, γιατί δεν υπάρχει ανάσταση χωρίς Γολγοθά και σταυρό.

Κάθε φορά, που τα πρώτα σύννεφα του φθινοπώρου εμφανίζονται στον ορίζοντα και η καλοκαιρινή φλόγα υποχωρεί, αυτή ακριβώς τη στιγμή, ο κουρασμένος οδοιπόρος της γης σταματά το βήμα του για να αποθαυμάσει ένα μεγαλειώδες θέαμα. Είναι ο Σταυρός του Χριστού, που προβάλλει μπροστά στα μάτια των πιστών αιματοστάλακτος, ευωδιασμένος και στολισμένος.

Πλήθη αμέτρητα οι πιστοί έρχονται να καταθέσουν στον Εσταυρωμένο Χριστό το φόρο της λατρείας τους, αλλά και τα δεσμά της απελπισίας τους. Και εκείνη τη στιγμή συγκλονισμένοι βλέπουν θησαυρούς στο Σταυρό. Ανάμεσα στους θησαυρούς λαμποκοπούν τα διαμάντια της θυσίας, της αγάπης και της συγγνώμης.

Ο Σταυρός, που δεν υπάρχει μεγαλοπρεπέστατο θέαμα από το θέαμα της Υψώσεώς του, είναι ΘΥΣΙΑ. Καμία αρετή στον κόσμο αυτό της ιδιοτέλειας και του ατιμικισμού (ο εαυτός μου είναι ο θεός μου και τίποτε άλλο), δεν είναι πιο ωραία και πιο μεγάλη από αυτή της θυσίας της ψυχής για το καλό των άλλων.

Ο Σταυρός, που η τιμητική προσκύνησή του είναι εκδήλωση βαθύτατης ευλάβειας, είναι ΑΓΑΠΗ. Ανάμεσα στις πέτρες, το εκατόφυλλο ρόδο της Αγάπης σκορπίζει τα ανθοπέταλά του, όσο και αν το σκοτεινό πνεύμα της κακίας και του μίσους προσπαθεί να το ξερριζώσει. Αυτό το ρόδο είναι το ρουμπίνι του Σταυρού, που βυθίστηκε μέσα στο αίμα της καρδιάς του Εσταυρωμένου.

Ο Σταυρός, που φανερώνει τη Χριστιανική μεγαλουργία, είναι ΣΥΓΓΝΩΜΗ. Ακτινοβολεί από το ύψος του Γολγοθά το ψυχικό μεγαλείο να συγχωρείς έστω και σταυρωμένος και να μην ανταποδίδεις κακό αντί κακού.

Σήμερα που η κοινωνία κυριαρχείται από το συμφέρον, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είναι ανάγκη να κρατηθούμε τα άτομα και οι λαοί μπροστά στο Σταυρό και να δεχθούμε την πλημμύρα της θυσίας, της συγγνώμης και τυης αγάπης.

Οι Χριστιανοί, όταν έχουμε ως δείκτη πορείας μας τον Σταυρό, καλλιεργούμε τον εαυτό μας και αγαπάμε τον αδελφό μας. Εμπνεόμαστε από το γνήσιο πνεύμα του Θεού, διώχνουμε μακριά την αμαρτία και αγωνιζόμαστε στον ευγενικό στίβο του ωραίου και του καλού.