Όταν ο μεγάλος ιεράρχης του Γένους και στυλοβάτης του Μακεδονικού Αγώνα, Γερμανός Καραβαγγέλης, δώρισε στον Παύλο Μελά μια εικόνα της Ανάστασης του Χριστού, κάθε άλλο παρά τυχαία δεν ήταν αυτή του η κίνηση. Κι όταν επίσης στέκονταν θαρραλέος εμπρός στο σκήνωμα του δολοφονηθέντα από τους κομιτατζήδες, Μητροπολίτη Κορυτσάς Φωτίου Καλπίδη, πάλι θάρρος έδινε στο λαό της πονεμένης Ηπείρου μας.
Πλήθος κόσμου στάθηκε στο σημείο όπου βρισκόταν η σημαία του Κωνσταντίνου, μπροστά απ' το μνημείο του αγνώστου στρατιώτη, την κοιτούσαν με δέος και ρωτούσαν να βεβαιωθούν «Αυτή είναι;». Σχεδόν οι πάντες την άγγιξαν με θαυμασμό και στεναχώρια θέλοντας να τιμήσουν αλλά και να θρηνήσουν τον Κωνσταντίνο.
Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα αντεθνικών γεγονότων και συμβάντων που πλήττει τον Ελληνισμό όλο αυτό το διάστημα, ουδείς μπορεί να μείνει απαθής. Τι κι αν κάποιοι προσπάθησαν να εξαλείψουν τον αγνό μας πατριωτισμό, δίνοντάς του ψεύτικα αρνητικά χαρακτηριστικά, οι Έλληνες στέκουμε απτόητοι σε όλο αυτό το κύμα δυσκολιών.
Δύο μέρες πριν το νέο μεγάλο πανελλήνιο συλλαλητήριο για την Μακεδονία και ο ελληνικός λαός βρίσκεται σε αναβρασμό και σε εγρήγορση για να εμποδίσει με ότι μέσα του απέμειναν και ότι μέσα του επιτρέπει το προδοτικό ανθελληνικό καθεστώς της αριστεράς και της προδοσίας. Αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν γνωρίζουμε αν τελικώς η κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών θα κυρωθεί από τη Βουλή των (Ανθ)Ελλήνων και ποια θα είναι η στάση και η δράση των νέων αγωνιζόμενων Ελλήνων.
Όλοι μας αναγνωρίζουμε πως η ίδρυση της Ομόνοιας ήταν μια πολιτική αναγκαιότητα, καθώς χρειαζόταν η Εθνική Ελληνική Μειονότητα στην Αλβανία να είχε μια φωνή πολιτικής της έκφρασης. Με αυτή τη λογική και προτεραιότητα στις 11 Γενάρη 1991 ιδρύθηκε στη Δερβιτσιάνη η πολιτικο-κοινωνική και πολιτισμική οργάνωση με το όνομα ΟΜΟΝΟΙΑ.
Στις 11 Ιανουάριου του 1991, στο Κεφαλοχώρι της Δρόπολης την Δερβιτσιάνη, μια ομάδα πρωτοβουλίας ίδρυσε τη δική μας οργάνωση, την ΟΜΟΝΟΙΑ, κάνοντας πραγματικότητα έναν πόθο συγκεντρωμένο μέσα στις καρδιές όλων των Ελλήνων, όλων εκείνων που θυσιάστηκαν, που φυλακίστηκαν κι εξορίστηκαν, που εκτελέστηκαν και χάθηκαν χωρίς ίχνος, χωρίς τάφο, χωρίς όνομα.
Έχει εντυπωθεί στην μνήμη μου το ευδαίμον ύφος του πρώην υπουργού κ. Ν. Κοτζιά, μετά την ολοκλήρωση της καταστροφικής για τον ελληνισμό Συμφωνίας των Πρεσπών, την οποία ο ίδιος θεωρεί προσωπική του επιτυχία [για τους Σκοπιανούς είναι, και προφανώς θα τον ευγνωμονούν, όπως και τον κ. Α. Τσίπρα], όταν περιχαρής μας ανήγγειλε πως επείγεται να υπογραφεί και Συμφωνία με την Αλβανία, πριν αναχωρήσει για διακοπές.
