Η ιστορία των Δέκα Πληγών του Φαραώ περιγράφεται στη Βίβλο, στο Βιβλίο της Εξόδου, και αφορά μια σειρά από καταστροφικά γεγονότα που έπληξαν την Αίγυπτο πριν την απελευθέρωση των Ισραηλιτών από τη δουλεία. Ορισμένοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η έκρηξη του ηφαιστείου στη Θήρα, περίπου το 1600 π.Χ., προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις φυσικών φαινομένων που θα μπορούσαν να εξηγήσουν τις πληγές αυτές.

Σύμφωνα με τη θεωρία, η πρώτη πληγή, όπου ο ποταμός Νείλος μετατράπηκε σε αίμα, εξηγείται από την ηφαιστειακή τέφρα που μόλυνε το νερό, αλλάζοντας το χρώμα του. Η τέφρα, σε συνδυασμό με θειούχες ουσίες, ενδέχεται να προκάλεσε τη μετατροπή του ποταμού σε μια κόκκινη και ακατάλληλη για χρήση μάζα νερού. Η δεύτερη πληγή, η μάστιγα των βατράχων, υποτίθεται ότι ήταν αποτέλεσμα της μόλυνσης του ποταμού, καθώς τα βατράχια εγκατέλειψαν το μολυσμένο νερό. Οι επόμενες δύο πληγές, που περιλάμβαναν διάφορα είδη μυγών, θα μπορούσαν να έχουν προκληθεί από την αποσύνθεση των βατράχων στις όχθες του ποταμού.

Η πέμπτη πληγή, που προκάλεσε τον θάνατο των ζώων, αποδίδεται στην κατανάλωση μολυσμένης βλάστησης από τα θειικά άλατα του ηφαιστείου. Η έκτη πληγή, η οποία ήταν η εμφάνιση πληγών και ελκών στους ανθρώπους, μπορεί να εξηγηθεί από τις επιπτώσεις της όξινης βροχής, η οποία προκλήθηκε από την ηφαιστειακή δραστηριότητα. Η έβδομη πληγή, που περιελάμβανε χαλάζι και "φωτιά από τον ουρανό", ίσως αναφέρεται σε κεραυνούς και χαλάζι που προκλήθηκαν από την έκρηξη και τις ακραίες καιρικές συνθήκες που ακολούθησαν. Η όγδοη πληγή, που αφορούσε την εισβολή ακρίδων, ενδέχεται να συνδέεται με τις αλλαγές στο κλίμα και την αυξημένη υγρασία, που ευνόησαν την ανάπτυξη των εντόμων.

Η ένατη πληγή, το σκοτάδι που κάλυψε την Αίγυπτο, εξηγείται ως αποτέλεσμα της ηφαιστειακής τέφρας που σκέπασε τον ουρανό, μπλοκάροντας το φως του ήλιου. Τέλος, η δέκατη πληγή, ο θάνατος των πρωτοτόκων, έχει ερμηνευτεί ως συνέπεια της κατανάλωσης μολυσμένων τροφίμων, καθώς οι πρωτότοκοι λάμβαναν πρώτοι τα σιτηρά που είχαν εκτεθεί στην ηφαιστειακή μόλυνση.

Παρά τις φαινομενικές ομοιότητες, η θεωρία αυτή παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα. Καταρχάς, το θείο από την ηφαιστειακή έκρηξη δεν θα μπορούσε να κάνει το νερό κόκκινο. Παραδείγματα πηγών θείου σε άλλα μέρη του κόσμου δείχνουν ότι το μολυσμένο νερό παίρνει κίτρινο ή πρασινωπό χρώμα, όχι κόκκινο. Επιπλέον, εάν η μόλυνση του ποταμού ήταν τόσο ισχυρή ώστε να επηρεάσει τα ζώα και τους ανθρώπους, θα έπρεπε να προκαλέσει μαζικούς θανάτους και στους ανθρώπινους πληθυσμούς, κάτι που δεν αναφέρεται στη βιβλική αφήγηση.

Επίσης, η γεωγραφία αποτελεί άλλο ένα εμπόδιο για τη θεωρία. Οι πληγές, σύμφωνα με τη Βίβλο, δεν επηρέασαν τις ισραηλιτικές περιοχές στην Αίγυπτο, που βρίσκονταν στο βόρειο τμήμα της χώρας, κοντά στο Γκόσεν. Εάν η έκρηξη της Θήρας είχε επηρεάσει την Αίγυπτο, το βόρειο τμήμα της χώρας θα έπρεπε να είχε πληγεί περισσότερο από τις υπόλοιπες περιοχές, κάτι που αντιβαίνει στη βιβλική περιγραφή.

Τέλος, το ζήτημα της χρονολόγησης είναι κρίσιμο. Η έκρηξη της Θήρας τοποθετείται στη βασιλεία του Αχμόση Α', μετά την έναρξη του Νέου Βασιλείου στην Αίγυπτο, ενώ οι περισσότερες θεωρίες τοποθετούν την Έξοδο των Ισραηλιτών σε παλαιότερη περίοδο, πριν από την ενοποίηση της Αιγύπτου. Επομένως, οι χρονικές διαφορές καθιστούν δύσκολη τη σύνδεση των δύο γεγονότων.